بعضی حرفها تا مغز استخوان آدم را می سوزاند
این متن یک دزدی شرافتمندانه از وبلاگ یک دوست است: اما کار یک جنایت را با آدمی کند:
یک صفحه از آن نمایشنامه رو با اکراه تمام خواندمو بعد خیره شدم
به اسمی دستنویس که در اول صفحه جا خوش کرده بود...
لیلی های مشکی پوش...
انگار قبلا جایی این اسم به گوشم خورده بود...
شاید لیلی هایی که چادر میپوشند!
با اینکه میدانستم کار را قبول نخواهم کرد
اما نمیدانم چرا خواستم که نمایشنامه را بخوانم
در حالی که اصلا مایل به خواندن نبودم...
میدانستم اگر قرار باشد برای او کار کنم
پس باید برای تختخواب او هم کار کنم!!
و حس چندشناکی در تنم دوید...
با اینکه سه ماه است که بیکارم
اما دلم نمیخواهد فقط به خاطر کار
معشوقه ی آن جوجه کارگردان باشم...
دوستم میگفت برای اینکه روی صحنه باشی
باید با آن ها خوب تا کنی...
و من منظورش از «خوب تا کردن» را دقیق میدانستم...
روی تختم دراز کشیدم
و فکر کردم چطور باید محترمانه او را بپیچانم
که دوباره نگوید این حرف ها برای گذشته بود،
چرا گذشته را فراموش نمیکنی،
قول میدهم که فقط همکار باشیم،
و از این قبیل چرت و پرت ها...
منبع:http://www.shaanaar.blogfa.com/
من نمیتونم نبینم و نشنوم
نمیتونم مثل یه احمق توی لجن شنا کنم و از این شنا کردن لذت ببرم...
سعی میکنم لذت ببرم ولی به شیوه ی خودم...نه مثل یه هیفده ساله!!
+اینا رو از کجا میدونی....؟!
هیفده سالگی...
فیسبوک....
؟
دختر تو باهوشی
اما منم احمق نیستم، بعضی چیزارو میشه از آدمها حدس زد
درست می گی ، خیلی اوقات میشه از تنفر لذت برد
درسته...
حالا باید با این حجم تنفر چیکار کرد؟
باید یه مدت لذت ببری
از هر چی که می تونی
لذت ، عجیب نمیزاره متنفر باشی
هه. همینکه فیسبوک میری خوبه
واقعیت کثیف...
آدمای کثیف...
ازشون متنفرم...
تنفر زیادم به جایی نمی رسه
آدم باید گاهی از خودش متنفر بشه که چرا الان جایی ایستاده که ملت بتونن ازش سوء استفاده کنن
ما جامعه ای داریم که کثیفه
روابطی داریم که مضحکه
دوستانی داریم که مفلوکن
خب طبیعتا به لجن کشیده میشیم
پس خویشتنی داریم که تنفر انگیزه